Zolang er liefde is

Al toen ik zes jaar oud was, wilde ik fotograaf worden.
Ik fotografeer omdat ik gefascineerd ben door de intensiteit van het verstilde beeld, maar ook omdat ik een nostalgisch hart heb en in mijn foto’s alles kwijt kan wat ik belangrijk vind in het leven: liefde, emotie, zachtheid en verbinding.
Ik zoom graag in op mensen die liefde delen met hun kinderen, vrienden, familie en huisdieren.
De blik waarmee de kersverse moeder naar haar kind kijkt. De liefde die er zit in het aaien van een dier. De manier waarop mensen hun bruiloft beleven of samen met dierbaren afscheid nemen: het zijn allemaal dingen die de moeite waard zijn om vast te leggen. Alles vervliegt en we mogen het niet vergeten. Een bruid verwoordde het laatst heel goed, ze zei: ‘Alles wat er nu gebeurt, is morgen verdwenen. Maar wat jij maakt, dat blijft.’

Zuiver leven

Mijn foto’s reflecteren hoe ik in het leven sta. Ik houd van lichtheid, gevoeligheid en eigenzinnigheid. Van momenten die uit het leven gegrepen zijn, volmaakt in hun onvolmaaktheid. Met een open vizier zoek ik naar overeenkomsten en verbinding met iedereen die ik ontmoet. Ik probeer eerlijk naar de wereld te blijven kijken en heb het geloof in een wereld waarin ieder mens en dier een waardige plek heeft, nog niet verloren. Ik probeer intuïtief te leven en me te blijven verwonderen over hoe de wereld in elkaar zit. Geen wereldbeeld is compleet, er is altijd iets nieuws te ontdekken.

Verder lees ik graag de weekendeditie van de Volkskrant, hou ik al meer dan de helft van mijn leven van mijn jeugdliefde Joris, kijk ik met ontroering naar gepassioneerde dansers, hou ik van schrijven, koken en bovenal van het praten met kinderen.